Moje najciekawsze przeżycie związane z tenisem stołowym miało miejsce 2 lub 3 sezony temu i dotyczy wyjazdowego meczu Ligi Mistrzów, kiedy to Odra Roeben Głoska Księginice zmierzyła się z belgijską drużyną Royal Villette Charleroi.

Zgodnie z zapowiedzią dziś następny odcinek listy chorobowej naszego kochanego pingponga. Wiem, że pisząc te słowa narażam się na różne zarzuty osób postronnych. Ale szczerze mówiąc jest to dla mnie mało istotne. Piszę, co myślę. I mam nadzieję, że któregoś dnia ktoś sięgnie do tych przemyśleń.Dzisiaj podam 5 najważniejszych przyczyn, które składają się na to, że wracamy jako dyscyplina z podkulonym ogonem do poczekalni wielkiego sportu.

W kraju w którym najnowszy tytuł Johna Grishama jest droższy o 80 groszy od najnowszego przepięknego wydania Biblii o moralności trzeba rozmawiać.

W mojej ojczyźnie, gdzie kariera za wszelką cenę jest jedynym celem, a szelest banknotów najmilszą muzyką o moralność trzeba walczyć.

Często w rozmowach między trenerami dyskutuje się o zawodniku mającym tzw „rękę do gry”, czy „papiery na granie". Mówi się o nim: ”to jest dopiero talent”. Niestety bardzo często kariera takiej osoby nie przebiega tak jak powinna. A te wielkie niby „talenty” przemieniają się w ligowych rzemieślników. Lub co gorsza w ogóle kończą kariery.

Cieszę się, że do naszej dyskusji o tenisie stołowym włącza się coraz więcej osób.Był i jest to bowiem główny cel powstania tej strony. Rozmawiając z wieloma osobami związanymi ze środowiskiem tenisa stołowego, nasuwa mi się ostatnio jedna myśl. My ciągle żyjemy sentymentami lat minionych. Wraz z ostatnim medalem Andrzeja Grubby – było to bodajże wicemistrzostwo Europy w debla wraz z Luckiem Błaszczykiem – skończyła się pewna epoka.

Dużo na naszej stronie mówi się o sporcie wyczynowym i profesjonalnym podejściu do tenisa stołowego. Jest to zresztą celem naszej strony. Spróbujmy więc zdefiniować te dwa pojęcia.

Ta katastrofa wydarzyła się 26 kwietnia 1986 roku. Była to awaria reaktora atomowego w Czernobylu. W pobliżu miejsca wypadku – Kijowie – mieszkała rodzina Ovtcharov. Ich pierwszą myślą było:” jak najszybciej stąd wyjechać!”. Dmitrij Ovtcharov urodził się 2 września 1986 roku. Parę miesięcy później cała rodzina opuściła Ukrainę. Pierwszym przystankiem na emigracji była Polska. Po roku gry w polskiej lidze dostali propozycję pracy w jednym z niemieckich klubów.