Home Rozmówki Błaszczyk: wciąż potrafię wygrywać

Sklep

MSTS"Stefanski"

 

 

Błaszczyk: wciąż potrafię wygrywać PDF Print E-mail
Written by Zbyszek   
Sunday, 20 March 2011 07:50

"Bardzo nie lubię przegrywać i nigdy niczego nie robię na pół gwizdka. Gdy jestem zdrowy i jest forma, to potrafię sprawić miłą niespodziankę" - powiedział 36-letni Lucjan Błaszczyk, który w turnieju Polish Open dotarł do 1/8 finału.

Panie Lucjanie, w Polish Open 2011 dotarł pan do najlepszej szesnastki. To najlepszy wynik reprezentanta Polski w tym cyklu od 16 miesięcy.

Lucjan Błaszczyk: Bardzo się cieszę ze swojej postawy i osiągniętego wyniku, zwłaszcza że początek turnieju nie był udany. W kwalifikacjach grałem tylko jeden pojedynek, który przegrywałem 0:2 i broniłem setbola. Byłem sztywny i trochę zestresowany, ale udało się opanować sytuację i w efekcie awansowałem do 1/32 finału. Bardzo podbudowało mnie zwycięstwo z Li Chingiem. To zawodnik, który jeszcze niedawno był w pierwszej dziesiątce światowej listy. Spotkanie z Rubcowem przegrywałem 1:3, ale ostatecznie zwyciężyłem i uważam to za zasłużoną wygraną. Rozkręcałem się z meczu na mecz, dlatego po przegranej z Szibajewem pozostał niedosyt.

Dlaczego?

- W całym turnieju walczyłem bardzo walecznie, czułem dużą radość z gry. Żałuję, że nie wygrałem z Rosjaninem trzeciego seta, gdy prowadziłem 5-1. Poza tym, sędziowanie tego meczu stało trochę na poziomie amatorskim. Nie jest tajemnicą, że Szibajew przy serwie zasłania piłkę. W przekroju całej gry miałem spory problem z odbiorem jego podania. Często popełniałem błąd albo wystawiałem mu gotową do skończenia akcji piłkę. Niestety arbitrzy ani razu nie zwrócili uwagi młodemu Rosjaninowi, bojąc się odebrać mu punkt. Na igrzyskach olimpijskich takie sytuacje nie mają miejsca. Sędziów jest czterech, są profesjonalni i nie wahają się karać za nieprzepisowe zagrania.

Parę razy w trakcie meczu Rosjanin specjalnie rozwiązywał sobie buta, by zyskać cenne sekundy. Zwłaszcza, gdy stracił kilka punktów z rzędu...

- To naprawdę irytujące, gdy młody zawodnik specjalnie i na oczach wszystkich rozwiązuje sznurowadło, by przerwać dobrą passę rywala. Szczególną uwagę zwrócił na to prowadzący mnie podczas tego meczu Michał Dziubański. Ale sędziowie ponownie nie zareagowali. Po spotkaniu za cały incydent przepraszał mnie rosyjski trener Siergiej Własow.

Tak dobry wynik w tegorocznym Polish Open musi być dla pana szczególnie ważny. W poprzedniej edycji pan nie grał, a w 2009 roku występ był nieudany

- Z grą w Polsce, mimo dużego ciśnienia i presji wyniku, wiążą się same zalety. Bardzo lubię tu grać. Niezwykle miło wspominam turniej w Cetniewie w 1996 roku, kiedy to razem z Andrzejem Grubbą wygraliśmy debla, a w singlu przegrałem dopiero w finale z Wernerem Schlagerem.

Cieszy również to, że po trzech miesiącach przerwy spowodowanej kontuzją wraca pan do ważnych gier i do międzynarodowego towarzystwa

- Brakowało mi właśnie meczy z czołowymi zawodnikami. Odkąd tylko wyleczyłem kontuzję, to szukałem tej rywalizacji. Z takimi tenisistami gra się na sto procent, angażuje się wszystkie umiejętności. A jeśli się wygra, to niesamowicie wzrasta pewność siebie i wiara w kolejne wygrane.

A jak skomentuje pan występ w grze podwójnej?

- Stoczyliśmy wyrównaną grę z Chińczykami, którzy mieli za sobą już kwalifikacje. Było 1:1 w setach i 9-9, niestety przegraliśmy, również nerwowo. Nie gramy teraz z "Wandżim" tak, jak podczas mistrzostw Europy w Stuttgarcie, choć w tym sezonie mieliśmy już kilka udanych gier. Jednak najlepiej gramy, gdy jesteśmy po wspólnych obozach, gdzie trenujemy debla co drugi dzień. Wtedy jesteśmy zgrani. Przed nami właśnie takie obozy, które przygotują nas do mistrzostw świata. Naszym głównym celem jest jednak medal mistrzostw Europy w Polsce.

Czyli nie poprzestaliście na tym srebrnym medalu sprzed dwóch lat i to jeszcze nie koniec pary Błaszczyk/Wang?

- Wspólnie z "Wandżim" mamy na swoim koncie srebro mistrzostw Europy, dwa zwycięstwa w Pro Tourze w Polsce oraz jeden finał tych zawodów w Szwecji. Wciąż stać nas na znakomitą grę. Brakuje tylko takiego ostatniego szlifu.

Wielokrotnie mówił pan, że odpowiedzialność za dobry wynik spoczywa teraz na barkach młodszych kolegów z reprezentacji. Pan jednak pokazał, że wciąż liczy się w takich turniejach i jest w stanie osiągać sukcesy.

- Bardzo nie lubię przegrywać i nigdy niczego nie robię na pół gwizdka. Gdy jestem zdrowy i jest forma, to potrafię sprawić miłą niespodziankę. Przez lata odpowiedzialność za wynik reprezentacji spoczywała na moich barkach. Moi koledzy z kadry mieli wtedy po 20 lat. Teraz to ja zszedłem trochę na bok, a oni są na głównym planie. Mają po 27-28 lat, są silni, mają wszystkie narzędzia do osiągania sukcesów. Ja jestem u schyłku kariery, ale granie w tenisa stołowego ciągle daje mi radość. Rakietkę schowam dopiero wtedy, gdy zabraknie mi zaangażowania i przyjemności.

Przed polskimi zawodnikami kolejne turnieje Pro Tour i mistrzostwa świata w Rotterdamie. Ale panu na pewno najbardziej marzą się igrzyska olimpijskie w Londynie, już piąte w karierze...

- To piękne marzenie i wielka sprawa dla każdego sportowca i jego kraju. Sposób kwalifikacji do londyńskich igrzysk jest jak do tej pory chyba najłatwiejszy. Ważny jest dobry start w majowych mistrzostwach świata, za które jest podwójny współczynnik punktów. Tuż po nich zostanie ogłoszony ranking ITTF, z którego bezpośredni awans uzyska 28 najlepszych zawodników, maksymalnie dwóch z jednego kraju. Żałuję, że przez kontuzję opuściłem tyle ważnych imprez. Być może dzięki dobremu rankingowi już po mistrzostwach w Holandii mógłbym cieszyć się z występu w Londynie. Gdy wspominam choćby grę w Atenach, gdzie wspólnie z Tomkiem Krzeszewskim byliśmy bardzo blisko medalu, to tym bardziej pragnę rywalizacji w Anglii.

źródło: www.pzts.pl